SŁOWIAŃSKIE DRZEWO ŻYCIA I WYRAJ
Drzewo Życia jest symbolem znanym w różnych kręgach kulturowych. Wiele ludów traktowało je jako coś świętego i upatrywało w nim reprezentanta duchowego aspektu przyrody. Wyrażało ono moc Kosmosu, rodzenie się i odradzanie. Było znakiem nieśmiertelności. Uważano je za oś łączącą światy: niższy – piekielny, pośredni – ziemski i wyższy – niebiański. Także w chrześcijaństwie krzyż przedstawiano niekiedy jako Drzewo Życia.
Ponieważ było drzewem rajskim, symbolizowało obfitość i dostatek, a jego owoce zapewniały nieśmiertelność. Odzwierciedlało trzy sfery umysłu człowieka: nadświadomość, świadomość i podświadomość. Według innego schematu, korona symbolizowała umysł, pień – ciało, a korzenie – instynkty.
Drzewo Życia stało się także centralnym diagramem kabały, który przedstawia powstanie i budowę Wszechświata oraz ukazuje atrybuty Boga. Według kabalistów, Bóg jest niepoznawalny. Jest rodzajem bezgranicznego światła, z którego wydobywają się emanacje zwane Sefirotami. Są one przejawami boskiej osobowości. Na nich opiera się konstrukcja świata i istota człowieka.
Według Carla Gustava Junga, drzewo ma przebogate formy znaczeniowe. Wyraża otwieranie się w sensie fizycznym i duchowym oraz rozrost. Może też ukazywać aspekt matczyny pod postacią cienia drzewa dającego schronienie, pożywnych owoców będących źródłem życia, jak również znamionować trwałość i solidność poprzez mocne zakorzenienie. Drzewo ukazuje też w sposób symboliczny przemijanie i odradzanie się. Rysowana przez człowieka mandala drzewa staje się obrazem wnętrza człowieka i symbolem jego jaźni. Odkryte korzenie wskazują, że rysującemu brakuje poczucia bezpieczeństwa i stabilności. Połamane gałęzie i otwory w pniu wyrażają sygnały o „zapomnianych” ranach. Bezlistne drzewo wskazuje, że właściciel mandali znajduje się w stanie uśpienia i wyczekiwania.
KRAINA DUSZ I PTAKÓW
Nasi przodkowie mieli też rajską krainę dusz i ptaków, którą nazywano, szczególnie we wschodniej Słowiańszczyźnie, Wyrajem. Według językoznawców wyraz ten ma związek z irańskim słowem rayi oznaczającym bogactwo i szczęście, co wskazuje na indoeuropejskie korzenie. Rozróżniano dwa rodzaje tej krainy: Wyraj niebiański i Wyraj podziemny. Od świata żywych oddzielone były wodami. Pierwszy z nich zwano także Wyrajem ptasim. Do niego miały udawać się dusze ludzkie po śmierci. Wyraj wyobrażano sobie jako koronę ogromnego kosmicznego drzewa. Na jego straży stał Złoty Kur lub Raróg. Wierzono, że dusze zmarłych ulatują jak ptaki do niebieskiej ojczyzny. Następnie, za pomocą bocianów i lelków wiosną, a kruków zimą, powracają z powrotem na ziemię i wstępują do łon kobiet. Stąd też po dziś dzień opowiada się najmłodszym, że bociany przynoszą dzieci. Niektórzy dostrzegają w tym rodzaj wiary reinkarnacyjnej Słowian. Duszę ludzką traktowali oni często jako ptaka. Co ciekawe, na jednej z płaskorzeźb Drzwi Gnieźnieńskich przedstawia się ją właśnie w takiej postaci. Mieszkańcy Wyraju mieli spożywać rajski chleb pieczony ze sporyszu.
LESZEK MATELA
Zainteresuj się wierzeniami i mitologią naszych przodków! Przedstawiam je w książce SŁOWIAŃSKIE KORZENIE. Odkryj tradycje przodków:
http://leszekmatela.com/slowianskie-korzenie-poznaj-tradycje-przodkow/
polski