Geomancja – sztuka wykorzystywania stymulujących oddziaływań otoczenia
Geomancja to sztuka wykorzystywania pozytywnych wpływów sił Ziemi i Kosmosu, wyszukiwania zdrowych terenów pod zabudowę, odpowiedniego urządzania pomieszczeń oraz wiedza dotycząca oddziaływania przyrody i różnego rodzaju kształtów, form i symboli na otoczenie. Nazwa geomancja, sugerująca wróżenie z ziemi, wzięła się stąd, że jedną z jej podstawowych metod badawczych jest obserwacja kształtów ziemi oraz innych elementów środowiska i osądzanie na tej podstawie o jego właściwościach bioenergetycznych. Dziś wiemy, że analiza składników środowiska nie jest żadnym wróżeniem, lecz rzeczową metodą poznawczą. Równie dobrze można tę dziedzinę wiedzy określać jako „ekologię stymulujących składników otoczenia”, czy „radiestezję pozytywnych wibracji”. Skoro jednak tradycyjna nazwa „geomancja” funkcjonuje w literaturze, nie będziemy jej zmieniać.
Człowiek dawnych epok, choć pozbawiony urządzeń technicznych, potrafił w odpowiedni sposób posługiwać się subtelnymi energiami natury. Otaczał kultem miejsca szczególnej koncentracji tego rodzaju stymulujących sił, a wznoszone budowle dopasowywał do ich przebiegu. Potrafił też poprzez stosowanie odpowiednich kształtów i symboli polepszać panujący układ promieniowań. Ową wiedzę zawdzięczał niezwykłej intuicji i wnikliwej obserwacji świata przyrody. Dziś ponownie zaczynamy zwracać się ku naturze. W optymalnym wykorzystaniu pozytywnych oddziaływań przyrody przydatna może okazać się dawna wiedza geomantyczna. Zgłębiając wiedzę naszych przodków mamy przed sobą bardzo wiele do odkrycia. Najbardziej rozwiniętą dziedziną wiedzy stała się geomancja w dawnych Chinach, gdzie nazwaną ją feng shui.
Niezwykle pomocna w zrozumieniu dawnych zasad geomancji jest radiestezja. W miejscach szczególnej koncentracji pozytywnej energii, zwanych w geomancji miejscami mocy, występują specyficzne zjawiska, dające się wykryć metodami radiestezyjnymi. Oto najważniejsze z nich:
1/ Znacznie podwyższony poziom promieniowania.
Opierając się na rozpowszechnionej na Zachodzie skali Bovisa promieniowanie wynosi zawsze nie mniej niż 10.000 jednostek. Silne miejsca mocy mają zawsze powyżej 18.000 jednostek Bovisa. Dla porównania korzystny dla człowieka zakres promieniowania zaczyna się od 6.500 jednostek. Tak więc promieniowania poniżej tej granicy oddziaływają niekorzystnie. Im dalej od 6500 jednostek i im bliżej zera, tym wzrasta szkodliwość promieniowania. Jest to swego rodzaju miara wzorcowa. Maksymalne natężenie promieniowania odbierane przez ciało fizyczne wynosi w tej skali 10.000 jednostek. Ponieważ według wiedzy ezoterycznej człowiek składa się z 7 powłok energetycznych zwanych też sferami bądź ciałami Leszek Matela rozszerzył skalę Bovisa o 6 dalszych zakresów. W ten sposób powstała skala promieniowania, którą zaczęto określać terminem BSM (nie mająca nic wspólnego z propagowaną w naszym kraju metodą samoleczenia, lecz zaczerpnięta od pierwszych liter nazwisk jej twórców: Bovis-Simoneton-Matela). Skala BSM posiada następujące przyporządkowanie:
0 – 9.999 jednostek – sfera fizyczna człowieka
10.000 – 13.499 jednostek – sfera eteryczna
13.500 – 17.999 jednostek – sfera astralna
18.000 – 27.999 jednostek – sfera mentalna
28.000 – 33.999 jednostek – sfera przyczynowa (kauzalna)
34.000 – 49.999 jednostek – sfera duchowa powyżej
50.000 – sfera czystej istoty duchowej
2/ Ślepe źródło
W samym centrum miejsca mocy występuje tzw. ślepe źródło. Cieki wznoszące się zbliżają się do powierzchni ziemi, ale jej nie osiągają. Stąd też nazwa sugerująca, że źródło jest ślepe. Powstający nad ślepym źródłem rodzaj promieniowania jest przypomina emisję żyły wodnej ma jednak oddziaływanie pozytywne. Cieki wznoszące płyną w specyficznych warunkach geologicznych dzięki temu ich działanie jest inne niż zwykłych cieków. Podłoże wytłumia szkodliwe składniki ich promieniowania. W miejscach mocy często występują studnie z wodą posiadającą znakomite własności bioenergetyczne.
3/ Skrzyżowania układów promieniowań sieciowych
Wzdłuż osi głównej świątyni /tzw. linia święta/ przebiega pasmo siatki szwajcarskiej. W dawnych miejscach kultu przed ołtarzem znajduje się skrzyżowanie tej siatki. W najważniejszych punktach miejsca mocy na strefy oddziaływania węzłów siatki szwajcarskiej nakłada się oddziaływanie siatki diagonalnej, co znacznie zwiększa klimat promieniowania w takich miejscach. Miejsce mocy wpisane jest w układ promieniowań sieciowych.
4/ Struktury geologiczne dookoła
Uskoki geologiczne i szczeliny często opasują miejsca mocy, co jest niekiedy zaznaczane przez dawnych budowniczych murem okalającym świątynię. Promieniowani generowane wzdłuż uskoków geologicznych i szczelin jest szkodliwe i ma oddziaływanie destrukcyjne. Ich funkcję polega na oddzieleniu pasem negatywnych wibracji miejsca świętego, gdzie koncentrują się pozytywne energie Ziemi i Kosmosu, od otoczenia. Zbliżający się do takiego miejsca intruz poprzez szkodliwe oddziaływania ma być zniechęcony, aby iść dalej i nieoczekiwanie wkroczyć na obszar, w którym siły przyrody ofiarowują człowiekowi to, co w nich najszlachetniejsze. Pas negatywnego promieniowania wokół miejsc mocy posiadał też znaczenie w różnego rodzaju rytuałach inicjacyjnych. Adept poddawany inicjacji musiał przebić się przez „strefę cienia”, aby za swój trud osiągnąć nagrodę i dojść do „strefy dobra”. Poprzez kontrast pomiędzy dobrem a złem następowało somoistne oświecenie. Istnienie uskoków i szczelin geologicznych ma też swoje uzasadnienie geologiczne. Mianowicie skoro w miejscu mocy istnieją cieki wznoszące, to muszą dookoła istnieć takie spiętrzenia geologiczne i uskoki, aby podziemne cieki mogły wznosić się ku górze.
5/ Ley lines (strefy geomantyczne)
Miejsca mocy połączone są ze sobą, ciągnącymi się niekiedy nawet setki kilometrów, pasmami promieniowania określanymi w literaturze przedmiotu jako strefy geomantyczne albo ley lines bądź krótko leys. Strefa geomantyczna posiada zazwyczaj szerokość od kilku do kilkudziesięciu metrów. Jest pasmem promieniowania o działaniu stymulującym. Są strefy geomantyczne o znaczeniu zasadniczym i te oplatają siecią promieniowań całą kulę ziemską. Często biegną one w kierunku tak ważnych miejsc mocy jak na przykład piramida Cheopsa czy Stonehenge. Istnieją także strefy promieniowania łączące tylko kilka miejsc mocy w obrębie jakiegoś regionu oraz geomantyczne linie lokalne. Wszystkie posiadają podobne właściwości. Różnią się tylko mocą promieniowania.
6/ Promieniowanie pierścieniowe
Rodzaj promieniowania tworzącego się wokół ślepego źródła. Ciek wznoszący się osiągając punkt położony najbliżej powierzchni ziemi generuje rozchodzące się koliście fale promieniowania. Pierścienie występują zazwyczaj w regularnych odległościach wynoszących ok. 1 m. Promieniowanie pierścieniowe jest rodzajem emisji pozytywnej i stymulującej.
7/ Inne rodzaje promieniowania
Na przykład promieniowanie gwiaździste i aquatasty [ang. Aquatasts] – będące rodzajem promieniowanie pseudo-żył wodnych.
Radiestezja to tylko jedna z możliwości badania miejsc mocy, inną możliwość stwarza medytacja i odbiór pozazmysłowy. Oddanie się medytacji w takich miejscach przynosi niezwykłe rezultaty. Jest ona zawsze głęboka. Przekonać się może o tym każdy kto zechce zagłębić się w medytację w starych świątyniach lub miejscach kultu. Dzięki zastosowaniu odpowiedniej techniki medytacyjnej można uzyskać tu obrazy i symbole medytacyjne, które nazwałem „przesłaniami miejsc mocy”. Medytację należy poprzedzić ćwiczeniami oddechowymi. Najlepiej nadają się do tego celu ćwiczenia oddechowe jogi /np. pranayama/. Najważniejsze jest wyrobienie w sobie umiejętności wyciszania umysłu i nastawienie się na odbiór wszelkich przesłań symbolicznych płynących z najgłębszej warstwy naszej psychiki. Miejsca mocy niezwykle silnie wpływają na naszą podświadomość. Trzeba tylko poprzez medytację otworzyć się na te oddziaływania.
Najczęściej przesłanie miejsca mocy w formie symbolicznej wyraża jakąś cechę charakterystyczną związaną z funkcją danego miejsca, bądź jego dziejami. Jeżeli kilka osób jednocześnie w danym miejscu mocy zagłębia się w medytację w poszukiwaniu symbolicznych przesłań, pojawiają się obrazy często uzupełniające się wzajemnie. Tak np. jeden z medytujących uzyskuje obraz świecy, drugi lichtarza a trzeci ognia bądź płomienia. Niekiedy przesłania miejsc mocy dotyczą różnych, nieraz odległych zdarzeń historycznych. Czasem dzięki nim udaje się rozszyfrować zagadki przeszłości.
W krótkim internetowym tekście można jedynie zasygnalizować tak szeroki temat jakim jest geomancja. Wszystkich czytelników chcących poznać całościowy obraz geomancji jako metody badawczej odsyłam do zamieszczonej poniżej bibliografii. Zachęcam do własnych prób i przemyśleń. Jedynie gdy geomancję wzbogacimy o własne doświadczenia stanie się ona prawdziwie żywą wiedzą jaką była dla naszych przodków.
Bibliografia:
- Leszek Matela, „GEOMANCJA. Formy feng shui. Pozytywne energie”, wydana przez : Studio Astropsychologii, Białystok, 1997.
- Matthias Mettler, „ATMOSPHÄRISCHE REIZSTREIFEN. Das Mass-System antiker Völker”, wydana przez : Moser Verlag, Zürich, 1986.